Waarschijnlijk stond ik met deze zelfde pruillip een paar jaar later in de keuken van McDonald’s

Jullie moeten op voorhand even weten dat ik vroeger niet zo graag meedeed met de meute. Ik stond liever niet in de spotlights (al liep ik op de camping wel langs de tenten ‘Wat een plaaaatje, hè?’ te roepen), praatte niet graag met vreemden (of eigenlijk wie dan ook), haatte wedstrijdjes en zat gewoon liever met mijn neus in mijn net geleende boeken van de bieb. Beetje een beeld geschetst van hoe ik als klein meisje was? Goed, laten we dan over gaan naar een spik splinternieuwe ‘No Shame In My Game’.

Ik was het gelukkige meisje dat haar verjaarspartijtje mocht vieren in de Groningse McDonald’s. Een trap naar beneden, links achterin de hoek met Hamburgerboefje op de muur en slingers aan het plafond namen de uitgenodigde feestbeestjes en ik plaats aan de grote tafel. Het is denk ik wel ruim 20 jaar geleden, dus vergeef me als ik niet meer weet waar we het over hadden. Ik vermoed iets met Barbie’s, vadertje-moedertje spelen en kleurplaten inkleuren. Maar wat ik nooit meer vergeet is dat ik zélf een hamburger mocht bakken voor mijn vader. In de keuken van deze Mickey D’s! Deze kleine mocht in het hol van de leeuw, waar de befaamde hamburgers, die duizend jaar buiten de koelkast goed blijven, worden gemaakt een kijkje nemen. Ik denk dat ieder ander kind direct opsprong van de tafel en direct zijn weg baande langs alle patateters naar de keuken om direct een burgertje op die grill te pleuren. Maar je voelt hem aankomen. Ik niet hoor. Ik vond het maar eng, in die vreemde keuken, dingen doen die ik niet kende. Mijn handpalmpjes werden klam bij de gedachten dat ik zo’n moeilijke grill moest bedienen en dat broodje moest beleggen met al dat goeds van de hamburgerketen.

Dus zei ik dat ik het niet wilde. Laat iemand anders het maar doen, dit was niet besteed aan dit meisje van amper 1 meter 10. Als ik dan geen hamburgerbakker wilde zijn die dag dan moest ik maar een vriendje uitkiezen die dat wel zag zitten. Dus ik koos Gea. Zij kon beter die machine bedienen dan ik. Dit was Gea’s ding! We begaven ons naar de keuken, Gea kreeg een McDo pet op en kreeg een plekje bij de grill toegewezen. Ik mocht op een paar stapjes afstand kijken hoe Gea mijn hamburgertaak als een baas overnam. De burgerman legde uit wat Gea moest doen en verrek, dit had ik ook gekund. Dit was zelfs iets wat ik heel erg graag wilde. HEEL graag. De burger op de grill leggen, dicht doen en op een knop drukken. Op.Een.Knop.Drukken. Ik voelde mijn onderlip al trillen en alle spijt van de wereld zich in mijn lichaam nestelen, want jullie moeten nog iets van mij weten. Ik heb een ding met knopjes drukken. Ik vind dat leuk, ik vind daar een soort rust in, dat.is.mijn.ding. Als ik ook maar een kleine kans krijg om ook maar een kleine knop in te drukken, dan laat ik die kans me niet voorbij gaan. Dus jullie snappen dat ik baalde als de ziekte dat Gea die knop in mocht drukken!

Daar stond ik. Op een afstandje met een minipruillip retejaloers te zijn op mijn klasgenootje die daar als een volleerd knoppendrukster met haar wijsvinger behendig de knop indrukte. Zo-veel spijt had ik! Maar het kwaad was al geschied. Dit knopjesdrukmoment had ik mezelf door mijn dopneus geboord en er was niets meer aan te doen. Accepteer maar dat je die knop niet meer gaat indrukken. Let’s get it over with en geef dat verrekte broodje aan je vader. Onder een groot applaus van de andere feestgangers die geduldig zaten te wachten tot Gea die stomme knop had ingedrukt kreeg mijn vader de hamburger voorgeschoteld. En vanaf dat moment wist ik het. Ik ga geen hamburgerbakker worden bij de McDonald’s, maar als ik ooit een kind zou krijgen, dan gingen we kinderfeestjes vieren bij de McDonald’s en zou mama die knop wel even indrukken. Nog even een paar jaartjes wachten dus!

Love, peace and a Quarter Pounder gegrild door Gea