Selecteer een pagina

Het was tijdens het afscheid van mijn moeder dat ik een groot besef kreeg. Terwijl ik naar haar kist keek hoorde ik de zinnen door de zaal klinken ‘Met het je onbelangrijk voordoen bewijs je de wereld geen dienst.  Er is niets verlichts aan om je klein te maken, opdat andere mensen zich bij jou niet onzeker voelen. ‘ Uit het gedicht van Marianne Williamson. Nelson Mandela droeg het voor tijdens zijn inaugurele rede. En nu werd het voorgedragen aan mijn broer en mij door een dierbare uit onze familie. Ga in je licht staan.

Holy shit, een soort schuldgevoel bekroop me. Hoewel ik stukje bij beetje steeds meer mijn eigen licht begon te vinden en groter te maken besefte ik dat ik mezelf ook zo klein had lopen houden. Met mijn 1.59 m ben ik al snel over het hoofd gezien, maar het zelf niet zien van mijn innerlijke grootsheid bracht iets anders met zich mee. Het kleinhouden van mijzelf bracht een voorbeeld met zich mee. En dan heb ik het niet perse over de wereld. Maar meer over mijn twee kinderen!

Twee kids, vol in hun glorie. Nog een heel leven voor zich! Wat geef ik ze mee als ik constant tegen een ander blijf zeggen: ‘Nee, doe jij maar, jij kan het beter.’ Welk signaal zend ik uit als ik blijf roepen: ‘Tsja, ik kan nou eenmaal niet zoveel!’ Hoe worden zij als ik zeg: ‘Nee, ik doe het toch maar niet. Straks gaat het niet goed.’ Of: ‘Laat maar, eerst een ander gelukkig zien. Daarna word ik dat ook wel.’ Of: ‘Nee, dat is niet voor iemand als mij weg gelegd.’

Leer ik ze dan dat ze voor hun eigen dromen mogen staan? Dat ze vol overtuiging in die dromen mogen stappen? Dat ze alles kunnen wat ze willen? Dat ze met hun eigen licht en liefde er ook gewoon mogen zijn? En dat ze niet een ander eerst gelukkig hoeven te maken voordat ze zelf gelukkig mogen worden? Ik wens met heel mijn hart dat het personen worden die van zichzelf houden en voor zichzelf op willen staan. Voor hun eigen dromen, hun eigen visie, hun eigen grootsheid!

Maar hoe kan ik dat verwachten als ik dat zelf niet doe? Als ik mijzelf en mijn eigen dromen kleiner maak zodat ik een ander niet ongemakkelijk laat voelen. Hoe kan ik dan verwachten dat zij weten hoe ze voor zichzelf op mogen staan?! Dus vanaf het moment dat ik die woorden hoorde sprak ik met mezelf af nog meer voor mijn eigen keuzes te gaan. Stoppen met bang zijn wat anderen ervan zouden denken als ik verkondig dat ik een levensmissie heb(vallen en opstaan, hoor jongens). Stoppen met luisteren naar mijn ego. Stoppen met mezelf klein te houden.

En als jij nu thuis zit en denkt; ‘Joe, ik heb toch geen kids, maakt geen fuck uit.’ IT DOES!! Want elke persoon die voor zichzelf opstaat is er een. En elke vrouw die zichzelf niet blijft zien als “alleen” een moeder, maar ook de vrouw that’s getting shit done for herself, is er een. En iedereen is een “asset”! Bepaalde boodschappen kun je alleen van bepaalde mensen horen. En wat nou als er iemand niet durft op te staan, maar wel dé oplossing voor world peace heeft. Dus denk niet dat het geen zin heeft om als voorbeeld te fungeren. Jij kiest waar je een voorbeeld in wilt zijn. Jij kiest hoe je de wereld wilt dienen. Maar neem die verantwoordelijkheid ook. Get your ass up. Laat zien waar je van gemaakt bent. Want net zoals dat het in mij zit, zit het ook in jou! En ik bedoel heus niet dat jij nu op zoek moet gaan naar je levensmissie en alles laten vallen waar je mee bezig was. Nee. Maar ga wel voor de dingen die je verlangt. Ga wel voor de dingen die je blij maken. Die je ogen doen sprankelen. Laat ze niet meer liggen omdat anderen vinden dat dat geen goed idee is. Please… Je doet de wereld er geen gunst mee. Je ontneemt de wereld een stukje licht. Zet die kettingreactie in beweging. Zet die lichte energie in beweging!

Maak jezelf los van wie je denkt te moeten zijn voor je omgeving en houd je eens vast aan het idee wat je voor jezelf wilt zijn. Wat JOUW verlangens zijn. Hoe jij in het leven staat en durf daar eens in te gaan staan. We zijn hier allemaal gekomen om te schijnen. Niet om onszelf kleiner te maken voor een ander of te voldoen aan andermans maatstaven.

Dus we mogen wel wat meer ruimte voor onszelf innemen. Mogen wel eens in gaan zien hoe groots we zijn. Dat we ons niet hoeven te identificeren met de gedachten die constant in ons hoofd blijven rondspoken. We mogen ons identificeren met onze grootsheid. Met wie we in essentie zijn. Pure liefde. Dus daar waar dit gedicht een grote shift voor mij teweeg bracht en me eraan herinnert dat ik mijzelf mag laten zien in al mijn vormen. In mijn puurheid. Wil ik dit gedicht nu doorgeven aan jou. Die het lezen wil en de boodschap alleen van mij kan horen.

“Our deepest fear is not that we are inadequate.
Our deepest fear is that we are powerful beyond measure.
It is our light, not our darkness that most frightens us.
We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, fabulous?
Actually, who are you not to be?
You are a child of God. Your playing small does not serve the world.

There is nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us.
It’s not just in some of us; it’s in everyone.
And as we let our own light shine, we unconsciously give other people permission to do the same.As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”

-Marianne Williamson 1992-

P.S. Je grootsheid voelen en in je grootsheid en je droom stappen kan nog steeds op zaterdag 11 mei tijdens Soul Goal Saturday! Kom je ook? <3