“The trouble is, you think you have time.” – Buddha

Een ochtend als iedere andere. We maken ons klaar, onze peuterpuber gilt dat ie geen ontbijt wil, mama probeert hem te sussen en papa pakt zijn spullen voor het werk.
En terwijl ik onze draak probeer over te halen een bammetje op te eten heeft T. zijn jas al aan. In de startblokken om naar zijn werk te gaan. We zijn later dan normaal, het is wat hectisch. T. aait mij over m’n rug en geeft me een kus. Draakje heeft geen oog voor papa, maar T. weet nog snel een kus te ontfutselen. ‘Love you, tot vanmiddag!’ Klinkt het nog snel bij de voordeur. We antwoordden met een luid ‘Love you tooo, werkseee!!’ en weg is ie. 

Shit, helemaal vergeten!
Als de minidraak zijn bammetje eindelijk oppeuzelt kijk ik op mijn telefoon. Donderdag, 29 januari. Er knalt een keihard ‘Facepalm moment’ binnen. Shit, helemaal vergeten!!! We zijn 13 jaar samen vandaag! Het restaurant en de oppas zijn geregeld, maar de lovebirds zijn de dag al haast vergeten. Dom, dom, dom! Gauw stuur ik hem een whatsapp om hem te feliciteren. Ja, eeh dat krijg je als je al zo lang bij elkaar bent, ofzo?

Nooit meer ‘ik hou van jou’
Wat ik niet vergeten was, was het fixen van een cadeau. Na 12 jubilea moet je toch een stuk creatiever gaan denken dan een horloge of whatever je je wederhelft wilt geven, want een boel heb je al gegeven. Ik besloot een mason jar te vullen met redenen waarom ik van hem houd. En terwijl ik de hand leg aan de laatste briefjes van waardering, komt er een Whatsapp bericht van een vriendin binnen. Ze had ooit verteld over een stelletje. Gelukkig samen, huisje, boompje, beestje. En kindje. Hij: kreeg in 2013 de diagnose acute leukemie. Zij: was net zwanger van hun tweede kindje. Hij was vastberaden om de ziekte te overwinnen, maar helaas. Deze week is hij overleden. Een doemscenario werd werkelijkheid voor dit stel. Nooit meer knuffelen, nooit meer kusjes, nooit meer ‘ik hou van jou’, nooit meer ruzie, nooit meer samen. Ik staar naar mijn telefoon. Lees wat de rest van de groepsleden hebben geantwoord en ik slik. Een naar gevoel heeft zich in mijn maag genesteld. Fuck… Zo kan het dus ook.

Dankbaar
Ik kijk naar de doorzichtige pot gevuld met gekleurde kaartjes. Me bedenkend dat zij zulke dingen niet meer tegen haar geliefde kan zeggen. En ik voel me schuldig. Want zij zal een jubileum niet meer kunnen vieren en ik vergat hem zomaar even… Hoewel ik mij schuldig voelde was ik ook blij dat ik wél de kans heb om dit oh zo zoetsappige cadeau aan mijn lief te geven. En hoewel we allebei ons 13 jarig samenzijn waren vergeten kon ik hem wel een dikke kus geven en een fijne dag wensen. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn om dat nooit meer te kunnen. We zijn door diepe dalen gegaan, hebben absolute hoogtepunten beleefd en bij het lezen van zulke berichten mag ik op mijn blote knietjes vallen en wie dan ook bedanken dat wij al zo lang meegaan.

Dus, lieve lezertjes, kijk op van je beeldscherm, leg je telefoon weg en geef je lief een dikke knuffel. Zeg hem/haar waarom je hem/haar zo leuk vindt, een eeuwig samenzijn is niet zo vanzelfsprekend als je zou willen.

Love, peace and lot’s of happy years together