Op Facebook kwam ik deze foto tegen. En het enige wat ik kon doen was glimlachen en denken dat deze vuilnismannen snappen hoe het leven werkt.
Als volwassene zijnde wordt er van je verwacht dat je je dusdanig gedraagt. Carrière maken, gezinnetje stichten, woning kopen, je mengen in volwassen gesprekken en dan lekker doen alsof we daar allemaal gelukkig mee zijn. En waarschijnlijk zijn we dat ook, heus! Maar nog altijd ben ik ervan overtuigd dat wij het speelse kind in ons ook eens buiten moeten laten spelen. Want zeg nou zelf, jij wil toch eigenlijk ook gewoon zo hoog mogelijk op die schommel zwaaien en het uitschateren van het lachen? Een middag stoepkrijten in de zon, in plaats van je verzekering te regelen? Een bos sleutels op de 8 gooien en op een been je een weg over het hinkelblok hoppen? Lekker spelen tot je handen koud zijn van het zandtaartjes bakken en voetballen tot de straatlantaarns aangaan. Ik snap niet zo goed dat dit allemaal voorbij moet zijn op het moment dat je je 18e levensjaar ziet en er van je verwacht wordt dat je bezig gaat met het uitstippelen van het grote avontuur dat grote mensen leven heet.
‘Oooh, ik ben zo blij dat je niet volwassen hoeft te zijn om een kind te hebben.’
Mijn vriendin J. riep ooit, toen ik zingend door Courtney’s Kitchen huppelde en sprong; ‘Oooh, ik ben zo blij dat je niet volwassen hoeft te zijn om een kind te hebben.’ In eerste instantie voelde ik me misschien wel een beetje beledigd. Ben ik dan zo kinderachtig? Maar eigenlijk had ze hartstikke gelijk! Ik kan me voorstellen dat je als ouder zijnde vindt dat je maar normaal moet doen, want jij bent immers het grote voorbeeld van je kind. Maar moet je dan altijd serieus zijn om je kind (en jezelf) te leren hoe het leven in elkaar zit? Dat alleen kinderen mogen spelen en volwassen alleen maar volwassen mogen doen?
Het leven is te kort om alleen maar serieus te handelen.
Ik geloof er niet zo in. Dat alleen-maar-volwassen-zijn-leven. Ja, ik leef het ook, want het leven bestaat nou eenmaal niet alleen maar uit buiten spelen en knutselen aan de keukentafel. Dus volg ik de grote wolfpack. Althans, niet wat het koophuis betreft. Of die baan, for that matter. Wel nadenkend over wat de toekomst mij brengt en wat ik nou eigenlijk aan moet met mijn leven, me klaarmakend voor die ene onbekende volgende stap. Maar zodra ik die schommel zie, spring ik erop, schommel zo hoog als ik kan en voel de wind langs mijn wangen gaan als ik de moed heb gevonden om eraf te springen! Het voelt goed! Nee, het voelt heerlijk! Om het leven niet altijd zo serieus te nemen. Om gewoon met mijn kind knalhard te gillen in de Jumbo, omdat hij daar lol in heeft. Kan mij dat nou verrekken?! Het leven is te kort om alleen maar serieus te handelen.
Huppelend door de straat, met een kroontje van madeliefjes op ons hoofd.
Wil niet zeggen dat ik vind dat je het leven niet serieus moet nemen. Want, hey, ik ben de laatste die zegt dat je moet stoppen met je werk en de hele dag vieze woorden op de stoep moet schrijven, just for the fun of it. Maar die balans is naar mijn mening wel hard nodig. We hebben de neiging om het als stom of kinderachtig te bestempelen als de vrijgezelle buurman ineens een hinkelblok in zijn tuin heeft getekend. -Of misschien direct disturbing, maar dat is een heel ander verhaal, ik kijk de laatste tijd teveel Criminal Minds- Eigenlijk zouden we het zelf gewoon meer moeten doen. Hinkelend en huppelend door de straat, met een kroontje van madeliefjes op ons hoofd. Al is het alleen om even de lading van dat zware leven van ons te verlichten. Ach, en dat beetje extra beweging erbij kan ook geen kwaad, toch?
Dus doe het! Stap heel eventjes uit je serieuze grote-mensen-leven en gooi die deur open voor je innerlijke kind. Het staat namelijk te trappelen om met zijn regenlaarsjes in de plassen te stampen.
Love, peace and some M&M cookies to keep your inner child awake ;)