Het was druk in huize Leesjeblij. Hield de minidraak eindelijk zijn eten weer binnen, was het deze keer de man des huizes die amper een beschuitje met jam in zijn maag kon houden. En dan merk je hoe druk het eigenlijk is in je eentje. De minidraak die heftig protesteert tegen alles wat ik van hem wil met daarbij de afwas, koken, de vuilnis die weggebracht moest worden, stofzuigen, kortom het huishouden met een jengelend draakje aan je been. Dus ja, ik was moe. En ja, ik vond dat ik mezelf eigenlijk niet mocht aanstellen, want over een paar dagen stond papa draak weer paraat om bij te springen. Dikke vette shout out to the single momma’s and poppa’s out there! Jullie zijn te gek. Ik word al moe als ik weer aan de afgelopen dagen denk.
Stomme dag
Moe was ik. En chagrijnig. En niks kon goed. En ik had rug- en buikpijn. Het was een stomme dag. Ja, you do the math. Je snapt hem. Tot overmaat van (mijn eigen) ramp (waar ik eigenlijk niet over mag klagen, want bovenstaand) had ik met mijn slimme harses er ook nog eens voor gekozen om een avondmaaltje te bereiden wat extra inieminiesnijwerk met zich meebracht. En veel, ook dat nog. Slim. Terwijl je draakje door het huis brult en rent en je vent lijkbleek op de bank ligt. Slim, Aïsha. Maar er zat niks anders op dan er maar het beste van te maken.
Dus zette ik, voor ik aan de helse snijklus begon, minidraakje’s huisssje (zoals hij dat zelf altijd zegt) op. Zodat ik ongestoord mijn ding in de keuken kon doen. Een tent met duizend stokken, waar mamadraak zelf in moest kruipen om de stokken op hun plaats te krijgen. En terwijl meneer wel honderd keer met de stokken aan de haal ging en zichzelf minstens zo vaak bijna in z’n bruine kijkers prikte, stikte moekedraak een fakking moord in die hete takketent. Vervolgens kroop minidraak er ook nog bij en begon aan de stokken te trekken die nog niet vast zaten. Seriously?! Dit ding kreeg ik nooit omhoog. Maar de aanhouder wint, want na een boel zweet in m’n bilnaad en binnensmonds gevloek stond het zwart rode huisssje van meneer. Tijd om te koken.
Vlinders in mijn buik
Uien, paprika’s en tomaten in minuscule blokjes snijden. Twee makrelen uitpluizen tot ze graatvrij zijn. Jongens, waar was ik aan begonnen. Met frisse tegenzin sneed ik de eerste uitjes zo klein als ik kon. In de woonkamer rende het draakje zijn tent in en uit. ‘Huissjeee, huisssje, HUISJEEEE! ‘ klonk het enthousiast. Een kleine glimlach begon zich op mijn gezicht te ontplooien. Mooi om te zien en papa was er ook content mee. Ook al verdween die bijna in het behang, zo wit was ie. Met een iets blijer gevoel zet ik op mijn telefoon Spotify aan. Want, God forbid als ik de computer aan zet. Dan is die minidraak zijn ‘huisssjeeee’ binnen de kortste keren vergeten en staat ie op het toetsenbord te rammen totdat mama hem uit pure noodzaak opvreet. Het toetsenbord, hè. Een willekeurige playlist wordt aangezet, de eerste vrolijke gitaarakkoorden van Katzenjammer’s Lady Grey verlaten mijn telefoon en bereiken blijkbaar al snel het huisje van mijn minidraak. Want het wordt ineens verdacht stil in de tent. Hier klopt iets niet! Ik kijk op en draai mijn hoofd naar de woonkamer. Uit de deuropening verschijnt een rond koppie met grote twinkelende ogen en een nog grotere glimlach. Mijn buik voelt vlindertjes vliegen. Zo snel als hij kan kruipt het draakje uit zijn hol en rent joelend met zijn armen omhoog naar de keuken. Waar ik inmiddels ben gestopt met het monnikenwerk.
Disney-optocht
Voor mij staat mijn lievelingspeuter. Lacht zijn tandjes bloot, met zijn armpjes heen en weer zwaaiend en te marcheren alsof hij in de grootste en mooiste Disney-optocht meeloopt. In zijn ogen zie ik alleen maar pret en sterretjes. En in mijn buik voel ik hetzelfde. Samen staan we dan, gestopt met dat waarmee we bezig waren, luid lachend te dansen in de keuken. Het voelt als feest! Dat we over pakweg een half uur zouden moeten eten en ik nog niet eens op de helft ben met snijden boeit me niet. Ik voel me extra gelukkig en dat laat ik me niet afpakken. Het minidraakje klapt enthousiast in zijn handjes, stampt met zijn voetjes en ik doe vrolijk met hem mee. Zelfs papa is van de bank gekomen om het keukendansje te filmen. En ook op dat pipse gezicht staat een grote glimlach. Vrolijk rent hij tussen papa- en mamadraak in om beide om de beurt een knuffel te geven. En daar was het ineens weer…
Dat warme fuzzy feeling inside, gemaakt door de kleine dingetjes die het ‘m doen.
Love, peace and a bunch of Black Forest Cupcakes to eat while listening to Katzenjammer!
