Selecteer een pagina

Ken je het gevoel wat je krijgt als de gedachte dat je ouders ouder worden en je ze wel eens zou kunnen verliezen door je hoofd schiet? Vervolgens verzet je je gedachten om er maar zo min mogelijk gevoel bij te krijgen. Want alleen de gedachte kan al ondraaglijk voelen, laat staan dat het echt zou gebeuren! Ook al weten we dat het realistisch is en die dag ooit zal komen. Dat het hoort bij het leven, het is wat het is. Dat alles komt zoals het komt.

Alleen had ik niet verwacht dat die dag al op mijn 34e zou komen. Die dag dat ik afscheid moest nemen van mijn moeder. Terwijl ik nog een heel leven met haar voor me zag. Waarin ze mijn kindjes zag opgroeien, waarin ze Mind Your Blissness zou mee maken, waarin ze mij zou zien stralen. Ik zag het allemaal voor me, maar met de boodschap die in januari van dit jaar als een bom op ons leven viel, knalden al die fijne vooruitzichten uiteen als de vuurpijlen die we net een paar dagen daarvoor hadden afgeschoten. ‘Helaas hebben we niet zulk goed nieuws voor u.’ Ik zie de arts nog voor ons zitten. Ongemakkelijk door het nieuws wat ze moest brengen.

‘Alleen chemo om haar leven nog wat te verlengen.’
Ik weet nog dat ik diep moest ademhalen om mijn tranen te bedwingen. ‘Nee, niet direct huilen, eerst luisteren wat de arts te zeggen heeft.’ Maar al snel volgde de boodschap dat er verder niets meer aan te doen was. Geen operaties, geen bestraling, alleen chemo om haar leven nog wat te verlengen.

Wat daarop volgde was een 9 maanden lang durende achtbaan waar niemand vrijwillig en met plezier in zou stappen. Waar ik kapot aan had kunnen gaan. Waarin ik alle hoop had kunnen verliezen. Maar juist er bewust voor koos om niet de hele rit te blijven gillen dat ik eruit wilde, en me liet verrassen door de intense snelheid, alle bochten en ontelbare loopings die ik voor mijn kiezen kreeg. Om het leven wat er nog wél was te kunnen voelen, te kunnen genieten van alles wat er onderweg wél mooi was.

‘…dat ik de meest heftige en intense ervaring in mijn leven tot nu toe heb ervaren als mooi en dankbaar.’
Mensen vragen me regelmatig hoe ik er zo ‘luchtig’ over kan blijven praten. Soms weet ik dat ook niet zo goed. Maar uiteindelijk is mijn antwoord omdat ik het zelf niet zwaar heb gemaakt. Niet constant er tegenaan ben blijven schoppen, maar mee veerde met alles wat er op ons pad kwam. Acceptatie. En dat heeft gemaakt dat ik de meest heftige en intense ervaring in mijn leven tot nu toe heb ervaren als mooi en dankbaar. Ondanks dat het een enorme klap was. Zelfs de dag, drie maanden na haar overlijden, dat ik haar op straat dacht te zien. En niet meer kon stoppen met huilen. Kapot ging van verdriet, want ik wilde haar vasthouden en met haar praten. Ik zag het als cadeau. Een nieuwe fase in mijn rouwproces.

‘Misschien kan je hier (dit proces) iets mee voor Mind Your Blissness’ zei ze nog een paar dagen voordat ze overleed. En aangezien de nieuwe maan energie voor het afsluiten van een periode en beginnen van een nieuwe staat en ik die nieuwe fase in mijn rouwproces als de start van een nieuwe fase zie, deel ik een blogreeks met je. Over mijn ups en downs, mijn reis, hoe het voelt om te horen dat je moeder ongeneeslijk ziek is, hoe het voelt om haar weg te brengen, hoe ik besloot mezelf niet als slachtoffer van het leven te zien, maar er juist mee samenwerkte, hoe ik mezelf soms verloor in oude patronen en hoe heerlijk het voelt om het als een dankbaar proces te zien in plaats van een verschrikkelijke achtbaan waar je tegen wil en dank in bent gezet.

Lichtpuntjes herkennen in extreem zware tijden. Ik spreek je volgende week <3