Ik voelde alleen maar angst. Ik zag alleen maar angst. In alles wat ik deed. Van boodschappen doen tot mijn zoon naar school brengen. Van alleen thuis zitten tot in de bios een filmpje kijken. En de onderwerpen liepen uiteen. Van ‘oh straks vinden ze me stom op school’ En dan kreeg ik een paniekaanval en moest Tom de kids brengen. Tot recent ‘Fuck, dit gebeurt vast om een reden. Ik moet niet zo ver van huis, want dit wordt mijn dood. Als ik nu ga zie ik mijn gezin niet meer. Vandaag is de dag dat ik dood ga. Ik weet het zeker’ Die dag besloot ik mijn bad ass chick pak aan te doen en ging. Als ik dan toch dood ging, dan ging ik in ieder geval strijdend ten onder. De uitkomst moge duidelijk zijn ;-) Vanaf die dag besloot ik mijn angsten niet meer aan het stuur te laten, maar slechts als bijrijder mee te nemen.
Elke dag was er angst. Elke minuut was er angst. Elke seconde. Angst. Bij alles wat ik deed. Het belemmerde mijn dagelijks leven. Het belemmerde me bij het maken van beslissingen. Hell, het belemmerde bij het contact met anderen. Ik liet me leiden door angst. Durfde soms de deur niet uit. En jaren heb ik mezelf gezegd; Licht leven vol liefde kan ik niet zo goed, dus dan is dit toch maar wie ik ben? Iemand die altijd van het ergste uit gaat?
Een kleine schets van hoe mijn ochtenden met angst verliepen:
Wekker: wakker. Gevoel: STRESS, zenuwachtig, unheimisch, bang, misselijk, alles tegelijk. Mijn hoofd: Speelde in 5 minuten alle rampscenario’s die die dag konden gebeuren af. Kleine gebeurtenissen: Aiden die zich als een draak gedraagt. Grote gebeurtenissen: Dood en verderf. Voordat ik mijn ontbijt achter de kiezen heb, voordat ik mijn vent goedemorgen heb gewenst. Dit gaat de hele dag door. Nooit stil. Iets met controle. Iets met zorgen dat alles in mijn hoofd alvast goed verloopt om mezelf gerust te stellen. Op het ergste voorbereid zijn. Want het kan maar zo zijn dat het niet goedkomt. En dan ben ik de lul. Ik moet alles in mijn hoofd voorbereid hebben. En dan…. Gaat er iets anders dan mijn hoofd dat had voorbereid. Iets kleins. Onvoorziene omstandigheden. Positieve gedachten worden overstemd door een luidkeels geschreeuw door een megafoon. Compleet irrationeel, absoluut niet realistisch… Maar die megafoon… Staat zo verdomde hard. Langzaam maar zeker laat ik het stuur los en angst neemt het over. Een fractie van het geschreeuw:
“Slecht teken… Misschien ga je wel dood vandaag.”
“Kijk, je bent dus een slechte moeder, want dit had je niet voorzien. En nu? Nu kun je niks anders meer, want alles loopt anders en je doet niks goed. Alles loopt verkeerd omdat jij je niet aan kunt passen aan onvoorziene omstandigheden. Wat ben je nou voor moeder. Wat dacht je? Dat jij twee kinderen op kan voeden? Dat jij een bedrijf kunt runnen? Dat je vent bij je blijft als je zo door gaat?! Dat je daadwerkelijk wat kan? Hey wacht, daar loopt een zwarte kat. Slecht teken… Misschien ga je wel dood vandaag. Of misschien gebeurt er wel iets met Tom. Wat zou er gebeuren als Tom dood gaat? Of wat zou je doen als er op de crèche brand uitbreekt? Of misschien wel op school? Wat ga je dan doen? Hoor je dat geluid beneden? Er is al brand uitgebroken! Daar ga je…”
“Een angstaanval…”
Mijn keel wordt stukje bij beetje dichtgeknepen. Angst heeft zijn grip om mijn keel, mijn leven, mijn stuur. En ik kan zijn verrekte vingers niet loskrijgen. Ik wil loskomen, maar het kan niet. Te sterk, te veel. Ik kan dit niet… Een angstaanval. Zweet druipt over mijn hoofd, langs mijn nek, geen adem, mijn handen beginnen te tintelen, mijn pupillen worden groter, ik snak naar adem, mijn mond is droog. Adem. Ik moet ademen. Hoe moet ik ademen?! Mijn hoofd wordt licht. Ik ga dood. Ik kan aan niks anders denken dan de dingen die er staan te gebeuren, want ik heb een zwarte kat gezien. Het kan niet anders. Er gaat iets ergs gebeuren vandaag. Ik voel het. Aan alles. De vingers knijpen mijn keel steeds verder dicht. Steeds minder lucht. Steeds minder grip op mijn leven. Ik hap naar adem. Het lukt me niet meer. Ik verlies wéér dit gevecht. Tranen rollen over mijn wangen. Ik kan dit niet. Hoe krijg ik dit gevoel weg. Het moet weg. WEG! WEG!!! Het gaat niet weg! Wat ben ik voor vrouw! Ik ben niet krachtig, ik ben niet stoer! Ik ben slap, zielig en dom! Tom gaat hierdoor bij je weg. Komt nooit meer terug. Je kinderen zullen bij hun vader willen wonen, want wat ben je nou voor moeder. Tom is zat van je. Ik ben zat van me. Ik ben zat van dit gevecht. Dit eeuwige gevecht tegen mijn brein. Mijn brein… Waar mijn angstige gedachten altijd de overhand hebben. Gedachten… Gedachten… Wacht. Mijn gedachten… Stop. Adem. Diep. Sluit je ogen. Mijn gedachten…
“Meer liefde dan angst. Meer licht dan donker.”
Ik ben niet mijn gedachten. Ik ben slechts de denker van mijn gedachten. Dit is niet wie ik ben. Het hoeft niet altijd zo moeilijk te zijn. De stem schreeuwt uit volle borst om gehoord te worden, maar niet meer door een megafoon. Mijn angsten, zijn gedachten. Ik ben ze niet. Mijn angsten definiëren mij niet. Ik ben mezelf. Ik ben ik en ik ben een moeder. En ik doe het best goed als moeder! Ik ben een vrouw. Liefdevol. En badass. Ik ben hier vaker doorheen gekomen. De stem verdwijnt langzaam naar de achtergrond nog steeds pogend me naar beneden te halen. Een vrouw die dit wel aan kan. Ik ben NIET mijn gedachten. Ik ben NIET mijn angsten. De sterke grip rond mijn keel wordt losser. Ik krijg mijn stuur in het vizier. Angst zit ín mij, maar ik bén het niet. Liefde zit ook in mij. Meer liefde dan angst. Meer licht dan donker. Ik ben wél sterk. Ik ben wél stoer. En ik kan dit wél. Een vinger maakt langzaam zich los van mijn keel. Ik durf het stuur langzaam weer over te nemen. Ik hoef mijn angstige gedachten niet te pakken als ik ze herken. Ik hoef ze niet bij me te houden. Ze zijn er. Dat mag. 2, 3 vingers maken zich los van mijn keel. Maar ik ben ze niet. Want angsten zijn gedachten en ik ben niet mijn gedachten. De angst vaagt langzaam weg en het is stil in mijn hoofd. Twee handen om het stuur. Het enige wat ik ben is licht en liefde.
So there you have it. Mijn angsten in volle glorie. Het gaat met vallen en opstaan. Mijn angsten zijn er nog steeds, maar in plaats van elke dag ervaar ik ze nu eens in de zoveel tijd. Het is vrij leven, het is liefde, het is licht, het is alles!
En voor jou. Grote of kleine angsten. Met of zonder angstaanvallen. Maak geen keuzes op basis van angst. Laat je niet leiden door de stemmetjes in je hoofd die zeggen dat iets eng of niet goed is om te doen. Voel wat het beste is voor jou en laat dat je geleidesysteem zijn. Laat de angst niet de grip op je leven hebben en leid het leven waar je van droomt. Met jezelf lekker achter het stuur en angst als bijrijder (gezellig achterin of gewoon in de kofferbak ;-) ) wordt het een te gekke roadtrip!
