Mijn enige echte, helpikbenbanghoofd, of iets wat daarop lijkt.
Het schijnt een dingetje te zijn. Ik kende het niet, maar het klinkt logisch in de oren; de ‘risico-pin’. Het zit dus zo; Je gaat boodschappen doen, lunchen met een vriendin, schoenen shoppen. Je weet ongeveer hoeveel er op je rekening staat, maar het zou ook maar zo kunnen dat je na het kopen van die ene Tony’s Chocolonely Karamel Zeezout reep je laatste centje hebt gespendeerd (a penny wel spent, moet ik zeggen). En daar sta je dan. Het risico te lopen dat de pinautomaat ‘Saldo bereikt’ naar je kop gooit. Maar het kan natuurlijk ook goed gaan. Je.weet.het.gewoon.niet.
Persoonlijk hè, echt hè… Piste ik al bijna in mijn broek toen ik naast iemand stond die deze risico-pin uit ging voeren. Ik ben ook gewoon eventjes weg gelopen, want ik ben niet van dat soort stress. Ik loop in de supermarkt mijn ABN Amro app nog voor de zekerheid te checken of ik wel genoeg geld op mijn rekening heb. Om vervolgens alle onkosten op de rekenmachine van mijn telefoon in te tikken om er maar zeker van te zijn dat ik niet voor lul sta bij de kassa. En als ik geen bereik heb en mijn saldo niet kan checken, dan loop ik gerust weer naar buiten om te wachten tot de heilige 4G weer op mijn beeldscherm staat. Dus dat hele risico-pin gebeuren is gewoon geen optie voor deze neuroot.
Hoe het komt dat ik dit nooit zou doen? En waarom ik dan van tevoren ga checken of ik genoeg geld heb? Ik vertel het je. Om je te laten weten dat jij niet de enige bent. Dat je rustig kunt ademhalen als het je overkomt en denkt; ‘Oh ja, Aïsha had het eerder’ ;)
Pinnen
Het was in de Albert Heijn in de Korenbeurs in Groningen. Het walhalla van elke student in de binnenstad. En ik was er ook. Met een bult boodschappen. Lekkere broodjes, chips, ingrediënten voor het avondeten, drinken, al het lekkers wat ik verder nog in mijn mandjes kan proppen. Dit meisje van een schamele 1 meter 59 kan het amper dragen. De hele band ligt vol en bij elke ‘pliep’ schiet het eindbedrag een stukje verder omhoog. Het laatste artikel wordt gescand en daar staat het bedrag. ‘Dat is dan € 39,75’ laat de kassajuf mij vriendelijk weten. Prima! Zoals altijd houd ik dan met een schaapachtige lach mijn pinpas omhoog en roep ‘Ok! Pinnen graag!’, alsof ik voor het eerst mijn eigen pinpas mag gebruiken, ofzo. Ik haal mijn pas door het apparaat (ja, zo lang is het al geleden, we haalden onze pinpas nog dóór het apparaat), toets mijn pincode in en wachtte…
Saldo bereikt
Natuurlijk kennen jullie dit. Natuurlijk weten jullie wat er komen gaat. Want hebben we het niet allemaal meegemaakt?
Ik hoor een negatief luidende, maar vooral irritante PIIEEP uit het apparaatje komen. En dat ene piepje klinkt als een fucking luchtalarm, om iedereen in die kolere Korenbeurs te laten weten dat er weer eentje bij de kassa staat zonder saldo! Bij het horen van die piep wil ik me onder de boodschappen verstoppen en wachten tot de supermarkt zijn deuren sluit, voor altijd. ‘Saldo bereikt’ doemt er op het beeldscherm omhoog. Ik voel ineens een warmte door mijn lichaam schieten. Van mijn tenen naar mijn oksels. En terwijl zich daar een waterballet manifesteert verplaatst de warmte naar mijn hoofd, die nog roder wordt dan waarschijnlijk het saldo op mijn rekening. Ik kijk op en zie achter mij een hele rij met klanten en hun mandjes staan. ‘Nah!’ weet ik nog net uit te brengen. ‘Dit kan helemaal niet!’ stamel ik nog zenuwachtiger dan Christina Curry die voor de jury van Celebrity Poledancing staat (ja, ik heb het gekeken en nee, ik schaam me niet!) Nee, natuurlijk kan dit niet, daarom sta je daar ook met een shitload aan boodschappen die je niet kunt betalen. Na-tuur-lijk! De kassajuf vertelt mij dat ze de boodschappen wel achter kan houden en ik even geld op kan halen. Ik stem in, want ja, ik moet toch eten? Inmiddels is er niet alleen onder mijn oksels een zwemfeestje begonnen, maar nu heb ik ook nog een zweetsnor à la Trijntje Oosterhuis onder mijn neus weten te kweken. Snel stop ik alle boodschappen in een AH tasje, geef ze aan de kassajuffrouw en spurt naar de dichtstbijzijnde pinautomaat om de schade te bekijken.
10 kleine eurootjes
Allemachtig, dit is niet zo prachtig! Ik heb misschien net 10 kleine eurootjes op mijn bankrekening staan. Ik moet € 20,- aan boodschappen van mijn lijstje wegstrepen. En ja, ik had weg kunnen blijven en nooit meer bij de Korenbeurs boodschappen kunnen doen. Maar blijkbaar deed ik dat niet en liep ik de AH in alsof ik twee peuters jankend aan mijn benen had hangen. Ik liep naar de kassajuf en zei zachtjes dat ik het geld niet had, maar wel een tientje. Gelukkig voor mij was de rij voor de kassa verdwenen en kon ik rustig een tientje aan boodschappen uitzoeken en met een lege bankrekening de toko uit lopen…
Dus u begrijpt, ik heb geleerd van dit pincidentje. Nou ja… Het is me vaker overkomen dan me lief is, maar hé, zo hebben jullie weer een portie leedvermaak in je mik!
Love, peace and a fudgy oatmeal chocolate chip cookie bar to wash my shame away
