Geschreven in 2013. Opnieuw online gezet in 2019, geïnspireerd door Simone van Psy moon, want helaas heerst er nog steeds een taboe op het je niet fijn voelen als kersverse moeder. Op die roze wolk niet ervaren.
Er was maar 1 persoon die mij waarschuwde. ‘Als je je even niet gelukkig voelt, dan is dat niet raar hoor!’ En dat voelde ik me ook niet. Maar raar vond ik het toch wel. Iedereen had het over die roze wolk. Héérlijk genieten van jullie gezinnetje! Oooh wat zul je gelukkig zijn! Maar mijn roze wolk was grijs, neigde zelfs naar zwart.
‘Ik snapte niks van hem!’
We zaten ineens thuis. Met een baby. Met zijn drietjes. De eerste nacht vervaagde alles waar ik over gelezen had, waarvan ik dacht dat ik me er zo goed op had voorbereid. De angst voor de verantwoordelijkheid overheerste. De baby die met ons mee naar huis was gekomen wilde niet drinken. Ik had hem bijna 9 maanden in mijn buik gedragen, maar ik snapte niks van hem! Dit is eeeh onze zoon? Ik voelde me helemaal geen moeder.
Het verantwoordelijkheidsgevoel klapte er de eerste ochtend goed in. Ik droomde dat de kleine er helemaal niet was. Dat het allemaal niet echt was. En als klap op de vuurpijl was ik blij! Opgelucht dat dat rottige verantwoordelijkheidsgevoel weg was. Ik schrok wakker van een geluid wat ik niet kende. Het gehuil van een baby in de woonkamer. Mijn hart stond stil, ik keek de slaapkamer in en zag een maxicosi staan. KUT! De baby is er wel!! Als een bang kind kroop ik tegen T. aan. Godver… Hoe moet dit nou?!
‘Ik besloot open te zijn…’
Direct daarop volgde een enorm schuldgevoel. Ben ík nou een moeder?! Hoe kan een moeder nou zoiets denken? Dit was het begin van slecht ouderschap! En dit is nog maar dag 1. Schuldgevoel werd aangevuld met onzekerheid en ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Ik besloot open te zijn naar de verloskundige die die dag langskwam. ‘Ach kind, ik ben 4 maanden bang geweest. Heb me hartstikke ongelukkig gevoeld! Het is niet raar dat je bang en onzeker bent. Jullie kennen elkaar nog helemaal niet. Dit komt wel.’ Oké, ik was dus niet raar. Maar dat nam mijn schuldgevoel niet weg. En ook niet dat ik me ongelukkig voelde. Begrijp me niet verkeerd, als ik naar onze kleine hummel keek met zijn dopneusje dan was ik blij en verwonderd. Maar alles was zo ontzettend onwerkelijk. Plus het feit dat we beide helemaal naar de klote waren door de gebroken nachten. Daarnaast voelde het nog steeds alsof de gynaecoloog 20 bowlingballen tegen m’n doos had gegooid in plaats van een baby eruit te halen. Dit zijn dingen die ik zo verschrikkelijk heb onderschat.
De dagen die volgden beleefde ik allemaal in een roes. Het voelde alsof ik geleefd werd. Ik leek verdomme wel een melkfabriek. Ik moest maar klaar zitten als meneer wilde drinken. En wat was het zwaar. Zo ontzettend zwaar. Ik heb een dag gehad dat ik huilend met A. in mijn armen liep omdat alles zo’n pijn deed en ik niet meer kon. Toen T. thuiskwam en A. lag te slapen wist ik niet meer waar ik het zoeken moest. Zitten, liggen, huilen, lachen. Ik was het helemaal kwijt. Iedere persoon die mij zei dat ik moest genieten kon ik wel een stoot in z’n kop geven. Hoezo, genieten?! Ik vind dit helemaal niet leuk!!!
‘Bij T. zag ik opluchting toen ik het vertelde.’
Ik besloot het niet onder stoelen of banken te schuiven. Van jongs af aan is mij geleerd te praten over je gevoelens. Dus deed ik dat. Ik vertelde dat ik het niet zo leuk vond dat ik moeder was geworden. Dat ik het moeilijk had en ontzettend zwaar. Dat ik zo onzeker was omdat papa T. alles zo fantastisch deed en ik had die kleine nog niet eens in bad gedaan! Ik voelde me zo nutteloos. Bij T. zag ik opluchting toen ik het vertelde. ‘Oooh echt?! Ik durfde het niet te zeggen, maar ik vind het nu ook even niet zo leuk!’ Herkenning en vooral opluchting. We konden hier met elkaar over praten. Maar het erover praten met anderen maakte mij ook meer onzeker dan ooit. Hoe goed mensen het ook vonden dat ik erover durfde te praten, ik merkte al snel dat er toch nog een taboe heerste over dit onderwerp. Bemoedigende woorden werden tegengesproken door angstige en bezorgde blikken. Door de bezorgdheid en angst die ik zag gingen mijn hersenen weer op een helse toer. Zie je? Je bent wel dom! Je bent wel een slechte moeder dat je het maar niks vindt.
Maar dat ben je niet. Het begin is zwaar. Ik had nog ontzettend veel pijn en je wereld staat op zijn kop. Het besef dat je nooit meer met zijn tweetjes bent, altijd de zorg hebt over een klein wezen wat nog niet als je eigen voelt. De onzekerheid die in je huist omdat je het gek vindt dát dat kleine wezen nog niet eigen voelt. De weinige uren slaap per nacht. En dan de verantwoordelijkheid. Oh die verantwoordelijkheid. Het komt op jou en je partner aan. Jullie zijn zijn wereld! Hoe je eerst heerlijk de deur uit kon gaan zonder te bedenken of je wel luiers mee hebt. Man, man, die goeie ouwe tijd. Het is niet meer en dat is wennen. En net als je denkt dat je eraan begint te wennen komt er een oorverdovend gehuil uit je baby. Je weet niet waarom, je weet niet hoe lang. Soms wel een hele nacht. En terug is die onzekerheid. Alsof ie nooit weg is geweest. Dus deel! Deel je gevoelens met de mensen om je heen. Ook al denk je dat het geen zin heeft, DEEL! Want je bent niet de enige. Het mag verteld worden en meer mama’s mogen hierover horen! De wereld mag hier meer over horen.
‘Het taboe dat heerst over deze gevoelens snap ik niet.’
Bovenstaande zal uiteraard niet op iedereen van toepassing zijn. De roze wolk zal er zeer zeker zijn. En ik hoop dat deze er voor jullie was. Maar ik hoor zó weinig minder leuke verhalen over de eerste weken dat ik besloot mijn verhaal wel naar buiten te brengen. Ik ben ervan overtuigd dat er een heleboel vrouwen zijn die (in mindere of meerdere mate) zich kunnen vinden in mijn gevoelens. Die zich ook schuldig hebben gevoeld dat ze even niet blij waren met hun nieuwe leven. Het taboe dat heerst over deze gevoelens snap ik niet. Het is iets wat erbij hoort.
Natuurlijk is een kind in je leven fantastisch, maar dat neemt niet weg dat het wel ontzettend zwaar kan zijn. Het is haast niet te bevatten hoeveel er op je afkomt na de geboorte van je eerste kindje. Bovendien is een baby al vermoeiend genoeg, moet je je dan ook nog eens druk gaan maken om een toneelstukje. Om anderen maar te laten zien dat je het ook allemaal zo fantastisch vindt terwijl je je wel anders voelt?
Kersverse mama’s. Ik ben nu 9 maanden moeder en elke dag leer ik bij. Als ik terug kijk naar de eerste weken of maanden als moeder denk ik eindelijk: het is inderdaad makkelijker geworden. Er komt een moment dat je een nacht doorslaapt en dat je je kind leert kennen. Toen zag ik dat niet en geloofde ik het al helemaal niet. Er komt zoveel op je af, je weet niet wat je overkomt. En mede hierdoor wil ik jullie 1 ding meegeven: ‘Als je je even niet gelukkig voelt, dan is dat niet raar hoor!’
Welke roze wolk?
