Februari begon goed. Ik bracht namelijk een bezoek aan een van mijn lievelingsplekjes; de boekenwinkel. Maar niet zomaar. Niemand minder dan versjesschrijver Lars van der Werf was daar om zijn boek ‘Versjes van Lars’ te signeren en versjes op maat te schrijven. En natuurlijk zag ik mijn kans schoon om eindelijk zijn boek aan te schaffen en er een krabbel in te laten zetten. Leuk! Ook voor het nageslacht, ofzo.

Samen met vriendin J. snelden we naar de boekenwinkel waar de romantische versjesschrijver (daar ga ik maar vanuit als ik zijn versjes lees) met zijn typemachine klaar zat om Groningen te verblijden met zijn mooie woorden. Een lange wachtrij werd ons gelukkig bespaard. Vlak voor de kassa’s zat ie dan, de schrijver van Neerlands liefste versjes. Wel stond er een dame naast hem, waardoor J. en ik dachten dat hij druk op een versje zat te broeden. Netjes bleven we op afstand staan wachten tot meneer van der Werf klaar was. En tijdens dat wachten voelde ik me ineens ongemakkelijk. Want wat doe je eigenlijk? Tijdens zo’n boeken signeersessie achtig iets. ‘Zou je een misschien van foto mij. Wil je eeh maken foto, misschien’ J. keek me verward aan, want wat er uit mijn mond kwam was niet bepaald dat je denkt van eeeh Algemeen Beschaafd Nederlands. Werd ik nou zenuwachtig van deze man met zijn typemachine? ‘Of je een foto wilt maken voor de site.’ kreeg ik deze keer wel goed uit mijn mond.

Willen jullie iets?
Net toen ik de juiste woorden had gevonden om aan J. te vragen een leuk kiekje te schieten lichtte de versjesschrijver zijn hoofd en keek ons aan. ‘Willen jullie iets?’ ‘Eeeh… ja?’ stamelden we beide alsof we voor het eerst bij de schooldirecteur op het matje geroepen werden. ‘Nou, er is maar plaats voor 1.’ wees Lars naar de stoel aan de andere kant van de tafel. Blijkbaar hebben mannen met typemachines en een goede omgang met woorden een gek effect op me, want ik maakte een gekke zwaaiende beweging met mijn armen om duidelijk te maken dat ik niet wist wie eerder moest. J. of ik. Weet je wel, er is altijd een oom die awkward danspasjes doet op elke bruiloft? Zoiets, maar dan met mijn armen, denk ik.

Ben je verliefd?
Ik schuifelde als een onzeker schoolmeisje naar de tafel, stak mijn hand uit en introduceerde mezelf; ‘HOI, IK BEN AÏSHA’ Waarom dit alles in hoofdletters getypt is? Omdat ik zo blijkbaar ook praatte. Te hard, te veel, te stom. ‘Ik ben Lars.’ antwoordde de versjesschrijver duizend keer rustiger dan de dame tegenover hem. ‘Jij wil een versje?’ Ik merkte dat mijn gezicht strakgetrokken stond door de idiote bakvissengrimas op mijn hoofd. Wat gebeurde hier nou?! ‘JA!’ antwoordde ik. Weer te hard, weer teveel, weer te stom. ‘Ben je verliefd?’ vroeg hij. ‘JA, OP TOM, AL 13 JAAR!’ Mijn god, Aïsha, calm your tits for a while! ‘Zo, al dertien jaar.’ klonk het sereen aan de overkant. ‘En wat is er zo leuk aan Tom?’ Onmiddellijk kon ik mezelf wel voor mijn harses slaan, want ik was gewoon totaal vergeten waar ik een versje over wilde! ‘Eeehmm, nou… ja..’ Ik keek zenuwachtig naar mijn vriendin die geduldig mijn idioterie stond te aanschouwen en zag haar haar schouders ophalen alsof ze wilde zeggen; ‘ja meid, deze moet je zelf bedenken hoor!’ ‘Nou eeh, hij is heel lief? En hij blijft rustig als ik dat niet ben? Oh, en Tom heeft een hele mooie stem!’ Kon ik niks ander bedenken over de man waar ik al zo lang een setje mee ben? Ja, oké, zijn stem is mijn lievelings sinds dertien jaar, maar de clichés vlogen de plezierdichter om de oren! Dit wordt echt een kutversje door mijn bijdrage… Toen ik nog meer clichés over onze liefde wilde opnoemen onderbrak de rustige versjesman mij. ‘Neee, ik heb wel genoeg zo.’ Me schuldig voelend dat ik geen beter antwoord kon bedenken pakte ik gauw een boek van de stapel. ‘Ik heb eigenlijk nog een verzoekje.’ Ik vertelde over mijn blijmakersblogje en vroeg of Lars er een mooie boodschap in wilde zetten zodat ik het gesigneerde exemplaar weg kon geven. Dat wilde hij wel. En zo was daar het gesigneerde exemplaar van ‘Versjes van Lars’ speciaal voor jullie! Wat hij erin heeft geschreven laat ik uiteraard een verrassing voor de gelukkige winnaar zijn.

Hoe maak je kans?
Laten we direct overgaan tot het belangrijkste. Het winnen van zijn boek. Dat ik duizend keer sorry zei voor het feit dat ik nog een boekje voor mezelf gesigneerd wilde zullen we terzijde houden. En laten we dat ook maar doen over die tig ‘sorry’s’ voor het zeggen dat ik hem lekker vond ruiken. Dat ik het boek ook nog eens een kwartslag gedraaid had op de foto is ook een klein dommig detail. De twintig giechels die uit mij en mijn vriendin voort kwamen kan ik ook achterwege laten. Tot op heden is het ons ook een raadsel waarom we ons zo gedroegen. Goed, het boek! Je hoeft maar weinig te doen.

Mijn versje op maat

– Like Leesjeblij.nl op Facebook en
– Deel deze blogpost. (let erop dat je je gedeelde post op ‘openbaar’ zet zodat ik deze kan zien.)
Wil je je kansen vergroten? No prob, Bob. Heb ik aan gedacht;
– Like Leesjeblij.nl op Bloglovin’ en/of
– Laat in een reactie weten waarom je wilt winnen.

Easy peasy Japanesy! Meedoen kan tot en met de dag van de liefde, 14 februari. De uitslag wordt op de site en Facebook bekend gemaakt.

Love, peace and a signed copy of ‘Versjes van Lars’