De nacht alleen al was om van te janken. Onze peuter was meer wakker dan dat hij sliep (god mag weten waarom), en dus papa en mama ook. De wekker gaat tijdens dit soort nachten véél te vroeg. Als ik met een half oog open zijn kamer binnen strompel staat hij al in zijn bed. ‘Mee?!’ vraagt hij net iets te dwingend naar mama’s mening. Prima, meneer wil uit bed. Doen we. Maar een schone luier? Nope. Kleren aan? That shit is overrated, mom! De vermoeidheid en irritatie slaan al toe bij de eerste worsteling om zijn luier. Grmbl… Wordt het zo’n dag? Ja, het wordt zo’n dag! (minus Jack van Gelder’s enthousiasme tijdens het WK)

Want bij het ontbijt wordt het niet beter. ‘Wil je jam of appelstroop op je brood?’ ‘Neeeee!!’ luidt er uit de heftig neeschuddende peuter die demonstratief zijn kinderstoel van de tafel schuift. Een boze blik wordt op papa en mama geworpen, want ik.wil.ha-gel-slag op brood! Ok… ‘Hag’ -in zijn “woorden” gaan we niet doen, vriend. Mijn psychologische skills (en geduld) worden op de proef gesteld en wonder boven wonder krijg ik in ieder geval nog een half broodje jam bij mijn zoon naar binnen geschoven. Paar slokjes melk en klaar. ‘Ok, maatje! We gaan nu tandjes poetsen.’ Ik maak er nog een dom dansje van onder het motto, tanden poetsen is feest! Geloof je moeder, je doet er ook dom van. Zie je? Dat laatste had ‘ie opgepikt, want tandenpoetsen… ‘Neeeeee!!’ Ook hier wordt de mamatrukendoos tevoorschijn getoverd en jawel. Meneer poetst zijn tanden. Ja, eerst zelf natuurlijk. Want ik ben al hartstikke groot en jij hoeft mij nooit meer te helpen. -Tuurlijk, vriend- Kleren, check. Ontbijt, check. Tandenpoetsen, check. Tijd om te gaan. We moeten naar de crèche.

Wat een takkedag en het was amper 8.15 uur

‘Kom, we gaan zo weg. We gaan je schoenen aan doen.’ Met zijn schoenen en jas sta ik in de aanslag. We moeten nu gaan. Maar dacht je dat dat kleine draakje zich daar wat van aan trok? Zwaaiend met een brandweerwagen rent hij door de woonkamer. Met het woord ‘dondersteen’ op zijn voorhoofd geschreven, uiteraard. Het enige wat ik kan doen is heftig zuchten en mijn hoofd naar achteren klappen met een rotvaart. Want ik ben moe en ik wil dat mijn zoon naar mij toe komt om zijn verrekte schoenen en jas aan te doen. Nog meer psychologische mamma tricks worden uit mijn mouw geschud en gelukkig, we staan inmiddels buiten met de fiets. CRAP! Regen. Kennen jullie die emoticon? Met streepjes als ogen en mond? -_- Zoiets. Nou, zo keek ik. Want wat een takkedag en het was amper 8.15 uur.

Hoppaaa, kind zonder al teveel poeha gedropt bij de crèche. Ik stap op mijn fiets, muziekje op en gaan. Maar net als ik de straat op wil rijden komt er met een rotgang een auto voorbij rijden en rijdt me nog net niet van m’n zwarte H&M sokjes. ‘Eikel!!!’ snauw ik nog als de auto al bijna de bocht om is. Het zal toch geen voorbode op de rest van de dag zijn?

Hij kroop voorbij als Maarten van Rossem die zijn ongezouten mening geeft.

De rest van de dag verliep ook niet als een tiet kan ik je zeggen. Van katten die naast de bak pissen tot alles wat maar fout kon gaan op zo’n dag als deze. En natuurlijk, hij kroop voorbij als Maarten van Rossem die zijn ongezouten mening geeft. Maar hij is bijna ten einde! In de regen en met fikse tegenwind baan ik mij weer een weg door de stad om mijn draakje op te halen. Uiteraard wacht ik op 4 voorbij razende treinen bij de spoorovergang en fiets ik verder als een verzopen moederdraak. Eenmaal bij de crèche wil ik de tussendeur openen. KAK! Slofjes om je schoenen als het regent. Al wankelend sta ik met het zweet in mijn bilnaad die stomme slofjes om mijn schoenen te prutsen. Zuchtend en steunend sta ik op en loop richting de groep. Jezus, wat een kutdag en wat een takkeweer. Als hij nou maar wel een beetje ok is thuis… En oh fuck, ik moet ook nog koken, wat een ku…

*Op het gezamenlijke binnenplein van de crèche staat daar leidster J. met mijn zoon op haar arm. Zijn ogen schitteren, een grote glimlach op zijn gezicht en zijn beide handjes in de lucht; ‘YEEEEAAAAH MAMAAAA!’

Eeh… sorry… Wat zei ik ook alweer?

Enjoy the little things in life, for one day you’ll look back and realize they were big things. – Kurt Vonnegut

Love, peace and a piece of Turtle Brownies!